Łużyce

Każdy Polak słyszał o Nysie Łużyckiej, rzece wyznaczającej zachodnią granicę naszego kraju, ale mało kto zastanawia się, skąd ten przymiotnik „łużycka” w jej nazwie. W powszechnym przekonaniu z Niemcami sąsiaduje na tym odcinku Dolny Śląsk. Nic bardziej mylnego! Po obu stronach granicy na Nysie leżą Łużyce — prastara kraina, przed z górą tysiącleciem zasiedlona przez czwarty, obok Polaków, Czechów i Słowaków, naród zachodniosłowiański — Serbów Łużyckich.

Historyczne Łużyce rozciągają się od Kwisy i Bobru na wschodzie po Łabę na zachodzie i od gór na granicy Czech na południu po południowe przedmieścia Berlina. Dziś Serbowie stanowią na tym teranie znikomą mniejszość i skupiają się głównie w kilkunastu mniejszych miejscowościach, ale wciąż uparcie podtrzymują swoją tożsamość, język i kulturę, mają swoje ośrodki kulturalne, muzea, czasopisma.

Opisywany w przewodniku teren ma wiele do zaoferowania także turystom mniej zainteresowanym problematyką narodowościową. Do czołowych atrakcji należą niewysokie, ale nadzwyczaj malownicze, usiane skałami Góry Żytawskie i jeszcze piękniejsza Szwajcaria Saksońska, pierwotna przyroda pociętego kanałami i odnogami rzecznymi Spreewaldu, transgraniczny Park Mużakowski wpisany na listę UNESCO oraz sąsiadujące z nim „pojezierze” złożone z wielobarwnych jeziorek powstałych na miejscu dawnej kopalni. Znacznie większe pojezierze utworzyły zalane wodą i zamienione w tereny rekreacyjne odkrywki węgla brunatnego na południe od Chociebuża. Nie do pogardzenia są też dla turysty pełne cennych zabytków miasta, takie jak Żagań po stronie polskiej czy Görlitz i Budziszyn po niemieckiej, a na zachodnim krańcu regionu — wspaniałe muzea i galerie Drezna oraz imponująca twierdza Königstein.